Ellen ten Damme @ Dutch Babes

Filmpje: http://rapidshare.com/files/133550691/Ellen_ten_Damme-30-9-2004-Naakt_onderwater_film_Danielle_Kwaaitaal-Flo_Nimf-divx.avi

Ellen ten Damme (Warnsveld, 7 oktober 1967) is een Nederlandse actrice en zangeres.

Ellen ten Damme groeide op in het Drentse dorp Roden. Ze ging in Haren op het Maartenscollege naar school. Ze studeerde Nederlands maar maakte deze studie niet af. Daarna bezocht ze een vooropleiding voor het conservatorium in Hilversum en de Kleinkunstacademie in Amsterdam, waar ze zich concentreerde op pianospelen. Ellen speelt ook viool.

Op 16 augustus 2005 werd ze vanwege borstkanker geopereerd met een borstsparende operatie. In januari 2006 volgde een preventieve chemokuur.

Film- en televisiecarrière

In 1991 maakte ze haar filmdebuut in Paul Ruvens muzikale eindexamenfilm De tranen van Maria Machita waarvoor ze meteen al genomineerd werd voor een Gouden Kalf. Ze speelde ook in de kleine blonde dood.

Grotere bekendheid kreeg ze als het hulpje Joosje in de advocatenserie Pleidooi. Films als All Stars en No trains, no planes volgden, evenals de kaskrakers voor jongeren Costa! en Volle maan. Verder speelt ze naast Huub Stapel in reclamespotjes voor Zwitserleven.

Muziekcarrière

Ellen ten Damme zingt verschillende soundtracks van films in waaronder Honneponnetje. Ze zingt voor deze film de single "Trust In A Feeling" in onder de naam Ellen D.

Als zangeres treedt ze op met de band Soviet Sex, waar ook de schilder Peter Klashorst deel van uitmaakt. Solo heeft ze drie albums uitgebracht: Kill Your Darlings (1995), I Am Here (2001) en Impossible Girl (2007). In 2002 had ze een hit met het nummer Vegas, waarbij ze in de opvallende clip gekleed in bruidsjurk zoent met Katja Schuurman.

Ellen ten Damme is zeer bekend in Duitsland dankzij rollen in vele (televisie-)films. Ze spreekt en zingt vrijwel accentloos Duits. Op 12 maart 2005 nam Ten Damme met het door Udo Lindenberg gecomponeerde Plattgeliebt deel aan de voorrondes van het Duitse Nationale Songfestival dat ze niet won. De titel van het lied was oorspronkelijk Plattgefickt (platgeneukt), maar van hogerhand werd vriendelijk doch dringend verzocht de titel te wijzigen, en werd het 'Plattgeliebt'. Het lied is een anti-oorlogslied gericht tegen Bush en zijn Irak-beleid. Ten Damme was ook te zien in een filmpje dat werd afgespeeld tijdens het optreden van Rowwen Heze toen ze de "De klompendans" speelde. Het filmpje was een daverend succes.

Tegenwoordig treedt Ellen ten Damme veelal op met haar live-band bestaande uit Robin Berlijn, Dick Brouwers, Baz Mattie en Diederik Nomden. Op het Nederlandse luik van het festival Live Earth van 7 juli 2007 trad ze solo op.

Bij de theatertournee door Nederland, getiteld "Von Kopf bis Fuss", zingt Ellen ten Damme niet alleen de rock-nummers van haar recentste CD, maar ook Duitstalige nummers van Bertold Brecht, Kurt Weill, Marlene Dietrich (waarbij ze net als Dietrich een hoge hoed opzet) en Nina Hagen, alsook de ongecensureerde versie van Plattgefickt.

Op 9 november 2007 begon Ellen aan haar clubtour, de 'Impossible Girl Clubtour', die tot 20 januari 2008 duurde. Deze show bestond uit afwisselend rock en ingetogen nummers. Ze speelde nummers van haar nieuwste cd 'Impossible Girl', maar ook van twee oudere cd's, 'I Am Here' (2001) en 'Kill Your Darlings' (1995).

Van 14 maart tot en met 31 mei 2009 presenteert het Groninger Museum in de ‘Groene Zaal’ nieuw werk van kunstenaar Danielle Kwaaitaal (Bussum, 1964). Whispering Waters (2009) bestaat uit een serie naakt onderwaterfoto’s die Kwaaitaal maakte in samenwerking met modeontwerpster Mada van Gaans.

In het werk van Danielle Kwaaitaal speelt de betekenis van het vrouw zijn een belangrijke rol. Zij is gefascineerd door ‘het schoonheidsideaal’ in menselijke maar ook in artistieke zin. In haar nieuwe werk zoekt zij aansluiting met de wereld van de mode om ‘schoonheid’ als maatschappelijk vraagstuk voor het voetlicht te brengen. Mode beïnvloedt de manier waarop vrouwen naar zichzelf en naar anderen kijken. In Whispering Waters gaat de vrouw op zoek naar haar identiteit en vindt zij zichzelf terug in een donkere, geïsoleerde wereld. Kwaaitaal lijkt hiermee te willen zeggen dat de huidige dictatuur van de mode en de schoonheidsindustrie niet bijdraagt aan de opbouw van het ik, maar juist aan de vernietiging ervan. De bespiegeling over het vrouw zijn is ook in deze werken duidelijk aanwezig, maar door de sculpturaliteit en het verdwijnen van het zichtbare 'ik' slaat Kwaaitaal met Whispering Waters een nieuwe weg in.

Kwaaitaal’s fascinatie voor water en vrouwelijke vormen kwam voor het eerst tot uiting in de serie Bubbling uit 1994. Bubbling, die ook onderdeel uitmaakt van deze tentoonstelling, toont lichaamsdelen die onderwater zijn gedompeld en die in samenspel met de vele luchtbelletjes wonderlijke en raadselachtige beelden opleveren. In serie Whispering Waters verlaat Kwaaitaal deze abstrahering van het menselijke lichaam en gaat zij opzoek naar krachtige vormen en vrouwelijke identiteit, wat resulteert in scènes uit een beklemmende wereld die bevolkt wordt door nimfachtige wezens.

Speciaal voor deze tentoonstelling heeft Danielle Kwaaitaal modeontwerpster Mada van Gaans gevraagd een aantal ‘onderwaterjurken’ te ontwerpen. ‘Haar virtuoze gebruik van stoffen en haar uitzonderlijke kleurgevoel sluiten naadloos aan bij het opgeroepen beeld, waarin harde contouren en zijdezachte kleurovergangen hand in hand gaan’, aldus Kwaaitaal. De jurken werden gedragen door cat-walk modellen en zwemsters van synchroon- zwemvereniging ZPCH uit Hoofddorp, die voor de gelegenheid optraden als onderwater- modellen en die daarvoor een speciale choreografie uitvoerden.

Kwaaitaal is een van de pioniers van de digitaal gemanipuleerde fotografie. De serie Bodyscapes (1992) creëerde zij met behulp van de paintboxcomputer, waarmee zij beelden van lichaamsdelen samensmolt tot ‘lichaamslandschappen’. Na het met dezelfde techniek gemaakte Bubbling volgden andere series, zoals Airheads: naakt onderwater-portretfoto’s van figuren uit de Amsterdamse clubscene. In 1994 richtte Kwaaitaal Techno Creations op, één van de eerste VJ collectieven, waarmee zij haar werk bij een ander en jonger publiek onder de aandacht bracht. Met het onderwatersprookje FLO (2004) bracht zij een ode aan het vrouwelijke lichaam met een sensuele en naakte Ellen ten Damme in de hoofdrol.

Kwaaitaal maakte ook werken in de openbare ruimte. Voor het stadsdeelkantoor in Bos en Lommer maakte zij grote fotowanden waarin Marokkaanse en Nederlandse landschappen in elkaar overvloeien. Voor de luchthaven Schiphol creëerde zij Tracing Reality (2008) een serie fotografische panorama’s achter de douane in de B/C corridor.